Do klasyfikacji kamieni używana jest skala mierząca ich twardość. Opracowana przez niemieckiego mineraloga Fryderyka Mohsa (skala Mohsa). Wybrał on 10 minerałów i ułożył w taki sposób, że każdy z nich można zarysować wyższym minerałem. Kamienie używane w jubilerstwie muszą posiadać odpowiednią twardość, aby dały się zakuwać i oprawiać.
Skala Mohsa jest dziesięciostopniowa i wygląda następująco: 1 – talk, 2 – gips, 3 – kalcyt, 4 – fluoryt, 5 – apatyt, 6 – ortoklaz, 7 – kwarc, 8 – topaz, 9 – korund, 10 – diament. Na podstawie tej skali nie uzyskujemy informacji o dokładnej twardości (do tego służą inne badania), jedynie informację, który kamień szlachetny jest twardszy od innego. Twardość określa się tylko na świeżych powierzchniach minerałów, nigdy nie należy badać kamieni już oszlifowanych, ponieważ można je zarysować i uszkodzić.
Jako kamienie szlachetne uważane są te kamienie naturalne, które są najtwardsze i w skali Mohsa mają powyżej 7 punktów. Takimi kamieniami są diament, szafir, szmaragd i rubin. Kamienie naturalne mające 7 i mniej punktów w skali Mohsa określane są jako kamienie półszlachetne. Zaliczane są do nich m.in.: agat, jaspis, malachit, lapis lazuli, labradoryt, onyks, kamień księżycowy, rodonit, sodalit, granat, amazonit, jadeit, turkus.
Kamienie syntetyczne są to sztucznie wytworzone minerały, o zbliżonym składzie chemicznym i budowie wewnętrznej, jak kamienie naturalne. Syntetycznie produkowane są białe opale lub turkusy. Kamieniem syntetycznym jest też cyrkonia mająca imitować diament. Dzięki różnym dodatkom można otrzymać szkło złoto-czerwone, sprzedawane jako piasek pustyni oraz ciemnoniebieskie, znane jako noc Kairu.
Oba te kamienie są chętnie wykorzystywane w biżuterii, ze względu na zawartość mnóstwa migoczących drobinek, które pięknie się mienią w świetle.
źródło:
Żaba Jerzy, Żaba Irena V., Atlas naturalnych kamieni szlachetnych i ozdobnych, Warszawa 2016.
Hall Cally, Szlachetne i ozdobne kamienie. Zwięzły opis i identyfikacja, Warszawa 1993, 2006.